اثربخشی رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر بر عزت نفس و پرخاشگری معلولان جسمی – حرکتی بهزیستی شهرستان صحنه

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر بر عزت نفس و پرخاشگری معلولان جسمی – حرکتی بهزیستی شهر صحنه انجام گرفت . روش پژوهشی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، شهر صحنه بودند. با روش نمونه گیری تصادفی 32 نفر از معلولان جسمی – حرکتی در دو گروه آزمایش 16)نفر) و گروه کنترل((16 گمارده شدند . در این طرح گروه آزمایش در طی 10جلسه 90دقیقه ای تحت آموزش رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر قرار گرفتند . ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت((1967و پرخاشگری آرنولد اچ باس و پری((1992 بوده که هر دو گروه قبل از آزمایش پرسشنامه ها را تکمیل کردند پس از آموزش رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر که طی جلساتی بر روی گروه آزمایش اجرا شد درحالیکه گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند . سپس هر دو گروه مجددا پرسشنامه ها را تکمیل نمودند . داده ها در این پژوهش به وسیله نرمافزار Spss نسخه 22 و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیر (MANCOVA) مورد تحلیل قرار گرفتند.نتایج نشان داده که رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر برافزایش عزتنفس و کاهش پرخاشگری معلولان جسمی- حرکتی مؤثر است . یافته های این پژوهش ضرورت کاربرد رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر بر عزت نفس و پرخاشگری معلولان جسمی – حرکتی نشان میدهد.

Keywords:

رفتاردرمانی شناختی مثبت نگر , عزت نفس , پرخاشگر