عبدالرسول پوربهشت - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران
علی جمادی - گروه حقوق، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی یاسوج، ایران

آسیب های اجتماعی به مثابه بیماری هایی می باشند که به تدریج در تمام ابعاد و ساختارهای مختلف جامعهرسوخ کرده و باعث تضعیف و اختلال در کارکردهای نهادهای جامعه می گردد. تکدی به عنوان یک معضل شهریآسیب های جبران ناپذیری را به جامعه وارد می سازد لذا بررسی همه جانبه و دقیق این معضل و ارائه راه کارهایدرست و اصولی از جمله وظایف نهادها و سازمانهای خدمات اجتماعی در شهر کشوری می باشد. در کشور ما علاوهبر راه کار کیفری که در قانون مجازات برای تکدی در نظر گرفته شده ، اقدامات و تدابیر غیر کیفری نیز توسطسازمان ها و نهادهای خاصی به کار بسته شده که این اقدامات به علت تعدد نهادهای مسئول و موازی کاری ها باموفقیت چندانی رو به رو نبوده است که این امر از وضعیت آمارهای موجود مشخص می باشد. از این رو برایمبارزه با تکدی اقدامات باید به صورت سازمان یافته و واحد انجام گردد و از تعداد سازمانهای مداخله گر در مبارزهبا تکدی کاسته شود. همچنین برنامه ریزی و سیاست گذاری در زمینه اشتغال نیز یکی از مهمترین راه هایپیشگیری و مقابله با تکدی محسوب می شود . در این مقاله با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی پدیدهتکدی گری و ارتباطش با نظام حقوقی بررسی می شود.

تکدی گری، حقوق، آسیب اجتماعی، جامعه شناسی