ریحانه لک - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی پزشکی، دانشکده فنی و مهندسی، موسسه ی آموزش عالی مازیار، رویان-نور، ایران
رحمت اله توکلی - استادیار، گروه مهندسی پزشکی، دانشکده فنی و مهندسی، موسسهی آموزش عالی مازیار، رویان- نور، ایران

در سامانه های دارورسانی نوین، بارگذاری داروها بر روی مواد حامل به منظور کاهش اثرات جانبی احتمالی و انتقال آنها به درون سلول هدف همواره مطرح بوده است. کیتوسان به عنوان پلیمری زیست تخریب پذیر و با وزن مولکولی بالا، در ساخت هیدروژل های داروسان کاربرد دارد. اما به دلیل پایداری کم از برخی پلی ساکاریدها مانند گلان جهت قوام دهندگی و ایجاد ژل می توان بکار برد. لذا هدف از این تحقیق، سنتز هیدروژل بر مبنای پوشش کامپوزیتی کیتوسان، افزودن صمغ گلان و نانوذرات نقره نیترات در ساختار کیتوسان جهت بهبود خواص مکانیکی این کامپوزیت و ارزیابی رفتار آن است. ابتدا به ساخت بیوپلیمر نانوهیدروژلی کیتوسان- صمغ گلان بر پایه نانوذرات نقره نیترات در مقیاس آزمایشگاهی پرداخته ایم. سپس، با انجام آزمون تورم و تصویربرداری SEM، رفتار و مورفولوژی نانوهیدروژل ها را در مقیاس آزمایشگاهی ارزیابی نموده ایم. نتایج نشان می دهد؛ افزایش نانوذرات نقره تا 1 درصد موجب افزایش میزان جذب آب می گردد ولی در نمونه شامل 2 درصد نانوذرات نقره، میزان جذب آب کمتری به دلیل آبدوست بودن این نانوذرات مشاهده شد. در بررسی ساختاری، متوسط سایز نانوهیدروژل های ریزمتخلخل 70 نانومتر، نانوهیدروژل حامل 1 درصد نانوذرات نقره، 29/75 نانومتر و نانوهیدروژل حامل 2 درصد نانوذرات نقره نیز 23/82 نانومتر برآورده شد.

نانوهیدروژل، کیتوسان، صمغ گلان، نقره نیترات، تورم، مورفولوژی