الوهيت و قداست شهرياري در شعر دورۀ جاهلي

شعر جاهلي به عنوان قديمي‌ترين شعر عربي، در‌بردارنده بسياري از باورها، عادات، ارزش‌ها، خرافات و اساطير است و در واقع مي‌توان آن را بخشي از تاريخ و فرهنگ يا هويت مردم جاهلي به‌شمار آورد. باور به الوهيت و قداست شهرياري از جمله فرهنگ ديني- اعتقادي شاعران اين دوره است که در اين پژوهش قصد داريم آن را با تکيه بر روش توصيفي-تحليلي مورد بررسي قرار دهيم. دستاورد‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد که برخي از شاعران دوره جاهلي، صفاتي همچون پيراستگي از عيوب و نواقص، توان نازل کردن باران، شفابخشي، حيات‌بخشي و بارور ساختن و عبادتي نظير سجده‌گزاري برابر شهرياران را که همه آنها مختص ذات مقدس خداوند است، براي شهرياران به کار گرفته‌اند و يا شهرياران را به عناصر مقدسِ اساطيري نظير خورشيد، ماه و بهار تشبيه کرده‌اند که همگي از قداست و الوهيت آنها حکايت دارد. اين باورهاي شرک‌آميز که نزد شاعر جاهلي، جنبه قدسي و نمود روانشناختي داشتند، با مفاهيمي چون قدرت و شکوه، ميل به جاودانگي، باروري و برکت پيوند يافته است و تنها ابزاري براي بيان افکار شاعرانه بودند و پس از ظهور اسلام از ميان رفتند.

Keywords:

دين , اساطير , شهريار , شعر جاهلي