تاثیر تمرینات تداومی همراه با تزریق آب اکسیژنه بر نسبت پروتئین‌های BAX، BCL-2 وBax/BCL-2 قلبی رت‌های نر

گونه­های اکسیژن فعال باعث تحریک آپوپتوز سلول‌های قلبی شده و عملکرد میوکاردی را مختل می‌کند، ولی مکانیسم آن به درستی معلوم نیست. شواهد نشان داده تمرینات ورزشی ممکن است فرآیندهای پیام رسانی آپوپتوز را تغییر دهد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین تداومی بر پروتئین‌های  BAX و BCL-2 همراه با تزریق آب اکسیژنه با دو دوز مختلف در رت­های نر سالم می­باشد. پنجاه راس موش نر سالم به پنج گروه 10 راسی شامل: گروه اول (کنترل)، گروه دوم و سوم به ترتیب تزریق یک و دو میلی مول آب اکسیژنه، گروه چهارم و پنجم به ترتیب تزریق یک و دو میلی مول آب اکسیژنه همراه با انجام تمرینات تداومی، تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به مدت هشت هفته و چهار روز در هفته روی تریدمیل با شدت متوسط دویدند. 24 ساعت بعد از آخرین تمرین و در حالت بی‌هوشی رت‌ها برای اندازه­گیری پروتئین‌های  BaxوBcl2 تشریح شدند برای سنجش توتال پروتئین از روش brad ford استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون آماری آنووای یک راهه در سطح معنی‌داری 05/0 استفاده شد. میزان سطوح BAX و BCL2 و نسبت BAX/BCL2 در گروه‌های تمرین و آب اکسیژنه پس از دو ماه تمرین هوازی در مقایسه با گروه کنترل معنی­دار نبود (P>0/05). هشت هفته تمرین تداومی همراه با تزریق آب اکسیژنه با دوزهای یک و دو میلی لیتر نمی­تواند باعث افزایش پروتئین پیش آپوپتوزی سلول‌های قلبی در رت‌ها گردد احتمالاً می‌تواند به تعادل ایجاد شده در پروتئین پیش آپوپتوزی (bax) و ضد آپوپتوزی (bcl2) مربوط باشد.

Keywords:

آپوپتوز قلبی , تمرینات تداومی , پروتئینهای BAX , BCL-2 , آب اکسیژنه