سید محسن آوندی - استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.
روح الله حق شناس - استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
سولماز عباسی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

فعالیت بدنی می تواند باعث افزایش قابل ملاحظه‏ای در میزان NRF2 شود و همین امر در سالمندی منجر به کاهش القاء آنزیم‏های فسفات سدیم فاز II و حساسیت بیشتر به آسیب اکسیداتیو می‏شود. هدف پژوهش حاضر، تأثیر هشت هفته تمرین هم‏زمان بر سطوح پلاسمایی NRF2 در مردان جوان بود. در این پژوهش 16 مرد جوان تمرین نکرده (میانگین سنی 60/3±06/25 سال، وزن 21/8±37/71 کیلوگرم، BMI 52/3±09/24 کیلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفی در دو گروه هشت نفری (تمرین هم‌زمان و کنترل) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته (سه جلسه در هفته) تمرینات مقاومتی با 40 درصد یک تکرار بیشینه و تمرینات هوازی با شدت 60 درصد حداکثر ضربان قلب بود. برای اندازه‏گیری متغیرهای خونی، در شرایط ناشتا یک بار قبل و  یک بار  هم بعد از مداخله تمرینی نمونه‏گیری خونی انجام شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین هم‏زمان منجر به افزایش سطوح پلاسمایی NRF2 گردید (035/0P=) اما تفاوت معنی‏داری بعد از هشت هفته در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0≤P). با توجه به نتایج احتمال می‏رود که افزایش سطوح NRF2 در اثر تمرین هم‏زمان، منجر به سرکوب کردن رادیکال‏های آزاد و افزایش ظرفیت ضداکسایشی بدن خواهد شد.

استرس اکسایشی, تمرین توام, NRF2