طاهر افشارنژاد - استادیار فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شمال، آمل، ایران
علیرضا امانی - استادیار فیزیولوژی ورزشی- گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شمال، آمل، ایران
مسعود خرسندی - عضو هیئت علمی- گروه علوم ورزشی، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران
سامره صفرزاده - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شمال، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شمال، آمل، ایران

مقدمه: تاثیر تمرینات یک طرفه بر استقامت عضلانی و مکانیسم اثرگذاری آن بطورکامل شناخته نشده است. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی یک طرفه بر قدرت، زمان واماندگی، خستگی عصبی-عضلانی و هم انقباضی سینرژیست در عضو تمرین کرده و تمرین نکرده طرف مقابل بود. روش پژوهش: ۲۰ دختر دانشجوی سالم بطور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. آزمودنیهای گروه تجربی تمرین مقاومتی را روی فلکسورهای آرنج دست غیربرتر سه روز در هفته و به مدت هشت هفته انجام دادند. سیگنال الکترومیوگرافی سطحی از عضلات فلکسور آرنج دست تمرین کرده و قرینه درطول حداکثر انقباض ارادی و انقباض زیربیشینه ثبت شده و براساس مقادیر ریشه دوم میانگین (RMS) و میانگین توان فرکانس (MPF) و انتگرال الکترومیوگرافی(IEMG) در پیش آزمون و پس آزمون محاسبه گردید. یافته‌ها: نتایج نشان دهنده افزایش معنی داری در حداکثر انقباض ارادی و زمان واماندگی درطول مهارت ایزومتریک زیربیشینه در عضو تمرین کرده و قرینه بود. تفاوت معنی داری بین دو گروه در مقادیر RMS و MPF عضله دوسربازویی عضو تمرین کرده و بدون تمرین وجود داشت که درمورد عضله بازویی قدامی و سه سربازویی در عضو تمرین نکرده وجود نداشت. همچنین بعد از تمرین مقاومتی تفاوت معنی داری در نسبت IEMG عضلات درگیر بین بلوکهای انقباض زیربیشینه هم در عضو تمرین کرده و هم قرینه وجود دارد که تمایل به تناوب را در فعالیت عضلات سینرژیست نشان میدهد. نتیجه‌گیری: بخشی از اثرگذاری تمرین مقاومتی یک طرفه بر زمان واماندگی بواسطه بهبود مکانیسم الگوی تناوبی فعالیت سینرژیست توجیه می شود.

استقامت عضلانی, اثر انتقال متقاطع, تمرین یک طرفه, الگوی سینرژیست