رقیه قلیزاده - دانشجوی دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی - دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی- دانشگاه محقق اردبیلی - اردبیل- ایران
نادر علیجانپور - دانشجوی دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی - دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی- دانشگاه محقق اردبیلی - اردبیل- ایران
لطفعلی بلبلی - .دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی - دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی- دانشگاه محقق اردبیلی - اردبیل-ایران
افشین رهبرقاضی - دانشجوی دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی - دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی- دانشگاه محقق اردبیلی - اردبیل- ایران

بارداری با ایجاد تغییرات جسمانی و روانی خاص در زندگی زنان نه تنها می‌تواند درک آنان از کیفیت زندگی را متأثر سازد بلکه اجرای برخی از حرکات را برای انجام فعالیت های معمول زندگی مشکل می سازد. توصیه می شود زنان باردار باید به شرکت در برنامه‌های فعالیت بدنی منظم با شدت مناسب، که نشان داده شده‌ برای دوره بارداری ایمن هستند تشویق گردند. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات هوازی در خشکی و آب بر سطوح بتااندورفین پلاسمایی در زنان باردار بوده است. به این منظور 36 زن باردار 24 تا 30 ساله در سومین یا دومین بارداری خود به صورت تصادفی در سه گروه کنترل(A)، تمرین در خشکی (B) و تمرین در آب (C) تقسیم شدند. پس از خونگیری برای ارزیابی سطوح بتااندرفین، گروه‌ تمرین در آب، تمرینات هوازی در آب را با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب و به مدت 60 دقیقه، سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام دادند. گروه تمرین در خشکی تمرینات هوازی با شدت و مدت مشابه را در محیط بیرون آب و در سالن ورزشی انجام دادند. گروه کنترل در طی این مدت به زندگی عادی خود ادامه دادند. بررسی تغییرات بتااندورفین پلاسمایی در هر سه گروه نشان دادتمرین هوازی باعث افزایش معنیدار در سطوح بتااندورفین پلاسماییشده است و در مقایسه بین دو گروه تمرین در آب و تمرین در خشکی افزایش در سطوح بتاااندورفین پلاسمایی در گروه تمرین در آب بارزتر بود.

واژه‌های کلیدی: فعالیت بدنی هوازی, تمرین در آب, زنان باردار, بتااندورفین