رامین امیرساسان - دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تبریز، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، تبریز، ایران
اورهان خدایی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تبریز، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، تبریز، ایران
جواد وکیلی - استادیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تبریز، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، تبریز، ایران

هدف: هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی هوازی بر شاخص‌های سلامت قلبی-عروقی و آمادگی هوازی و بی‌هوازی مردان غیرفعال بود. روش‌: در یک طرح تحقیق نیمه‌تجربی، 20 مرد سالم غیرفعال دانشجو با دامنه سنی 30-20 سال بر اساس درصد چربی و شاخص توده بدنی انتخاب شدند. ابتدا همه آزمودنی‌ها به مدت دو هفته تمرین هوازی با شدت متوسط (3 جلسه در هفته، 30 دقیقه دویدن با شدت 65-60 درصد ضربان قلب ذخیره) را جهت آماده‌سازی برای تمرین HIIT اجرا کردند. سپس، آزمودنی‌ها به صورت تصادفی به دو گروه همگن چهار هفته تمرین HIIT و هوازی تقسیم شدند. قبل و پس از اعمال مداخله تمرینی، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، آستانه تهویه‌ای (VT)، میانگین توان تولیدی(MPP) و اوج توان تولیدی(PPO) ترکیب بدنی (BC)، نیمرخ لیپیدی و پروتئین واکنش‌گر-C (CRP) اندازه‌گیری شد. نتایج حاصله با استفاده از آزمون تحلیل واریانس 2*2، تی همبسته و مستقل در سطح معنی‌داری 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: چهار هفته تمرین HIIT و هوازی موجب افزایش VO2max، PPO و MPP افراد غیرفعال گردید و با وجود افزایش بیشتر در گروه HIIT، تفاوت معنی‌دار نبود (05/0P). همچنین، غظلت CRP، تری گلیسیرید، کلسترول و LDL سرمی به طوری معنی‌داری تنها در گروه HIIT کاهش یافت.

تمرین تناوبی شدید, شاخص‌های هوازی, شاخص‌های بی‌هوازی, مردان غیرفعال