شهناز اسمعیلی - دانشجو

این مقاله به‌ طور عمده درباره‌ی ویلیام کاروش و نقش او در قضیه‌ی کاروش-کان-تاکر از برنامه‌ریزی غیر‌خطی می‌باشد. این داستان نتایج بهینه‌سازی اساسی را عنوان می‌کند که ویلیام کاروش آنها را در پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد خود به ‌دست آورده بود . نتیجه‌ی اصلی که‌ درباره‌ی شرایط لازم بهینگی برای مینیمم کردن تابعی از چند متغیر مقید به وسیله‌ی نابرابری‌ها می‌باشد، برای نخستین بار به عنوان قضیه‌ی کان-تاکر شناخته شد که در سال ‎1950‎ هارولد کان و آلبرت تاکر آن را اثبات کردند. این در حالی بود که ویلیام کاروش این قضیه را قبلاً در سال ‎1939‎ در پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد خود که منتشر نشده بود، به اثبات رسانده بود. در این میان آنچه موجب تعجب و شگفتی همگان شد، این بود که ویلیام کاروش نه تنها آن‌ها را منتشر نکرد، بلکه حتی تبلیغ هم نکرد. این نتایج سال‌ها بعد به طور مستقل کشف شد و توسط کان و تاکر منتشر شد‎.

قضیه‌ی کان-تاکر, حساب تغییرات, برنامه‌ریزی غیرخطی