ساختار فضایی مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران: کاربرد مدل‌های لگاریتم خطی

هدف مقاله پیش­‌رو، بررسی ساختار فضایی مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران با استفاده از مدل‌های لگاریتم خطی است. برای این منظور، داده‌های مهاجرتی بین‌استانی در سرشماری‌های 1390 و 1395 مورد تحلیل قرار گرفته و سپس آینده جریان‌های مهاجرتی بین‌استانی تا 1405 ترسیم شده است. برپایه یافته‌ها، سطح کلی مهاجرت‌های بین‌استانی در دو سرشماری 1390 و 1395، چهار درصد افزایش یافته است. استان تهران، بیشترین سهم را از نظر مبدأ و مقصد مهاجرت‌ها داشته است و انتظار می‌رود این جایگاه را تا سال 1405 حفظ نماید. با این وجود، ساختار فضایی مهاجرت­ها طی دو سرشماری اخیر برای بیشتر استان‌ها ثابت نبوده است. نتایج نشان می‌دهد که استان‌های کشور بیشترین تعامل مهاجرتی را با استان‌های همسایه خود داشته‌اند که درعین‌حال، از سطح توسعه‌یافتگی بالاتری نیز برخوردار بوده‌اند. در مجموع، ساختار فضایی مهاجرت‌های داخلی در ایران، متأثر از الگوی نامتوازن توسعه در استان‌های کشور شکل گرفته است. بنابراین، سیاست‌هایی که بتواند به کاهش نابرابری‌های منطقه‌ای در کشور منجر شود، به بازتوزیع بهینه جمعیتی کشور کمک خواهد نمود.

Keywords:

ساختار فضایی , مدل‌های لگاریتم خطی , مهاجرت داخلی , مهاجرت بین‌استانی , ایران