پاسخ آنزیم‌های دهیدروژناز و اوره آز به دو علف‌کش تری بنورون- متیل و بروموکسینیل در خاک تحت کشت گندم

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر علف­کش­های تریبنورون- متیل (گرانستار) و بروموکسینیل (پاردنر) بر فعالیت آنزیم­های دهیدروژناز و اوره­آز در یک خاک آهکی تحت کشت گندم و میزان بازدارندگی فعالیت بیولوژیکی آنها بود. این پژوهش در قالب آزمایش فاکتوریل و بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 18 تیمار و 3 تکرار به صورت گلدانی انجام گردید. غلظت­های علف­کش تریبنورون- متیل 30، 42، 56 (غلظت توصیه شده) و 84 میلی­گرم بر لیتر و علف­کش بروموکسینیل 225، 450، 675 (غلظت توصیه شده) و 900 میلی­گرم بر لیتر در دو حالت حضور و عدم حضور گیاه گندم اعمال شدند. فعالیت آنزیم­های دهیدروژناز و اوره­آز خاک در 3، 30 و 60 روز پس از مصرف علف­کش­ها اندازه­گیری شدند. در هر یک از علف­کش­ها کاهش معنی­داری در میزان فعالیت دهیدروژناز و اوره­آز با افزایش غلظت علف­کش در هر یک از زمان­های نمونه­برداری در مقایسه با تیمار شاهد مشاهده گردید. بالاترین میزان کاهش فعالیت آنزیم­های دهیدروژناز و اوره­آز در خاک تحت تیمار با علف­کش بروموکسینیل به ترتیب به میزان 61 و 51 درصد در 30 و 3 روز پس از مصرف در غلظت 900 میلی­گرم بر لیتر بدست آمد. در این آزمایش فعالیت آنزیم دهیدروژناز بعد از روز سوم تیمار روند افزایشی نشان داد. این افزایش فعالیت را می­توان ناشی از افزایش جمعیت میکروبی با قابلیت استفاده از علف­کش­به عنوان منبع کربنی دانست. همچنین کاهش معنی­داری در میزان فعالیت آنزیمی در تیمارهای بدون گیاه در مقایسه با تیمارهای با گیاه مشاهده شد.

Keywords:

آنزیم های خاک , علف‌کش , فعالیت زیستی , گندم