علی صدر ممتازی - دانشیار، دانشکده فنی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
رضا کهنی خشکبیجاری - باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
مهرداد ملکی خشکبیجاری - مربی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان گیلان، رشت، ایران
مرتضی عموئی - کارشناس ارشد مهندسی سازه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

انتخاب، طراحی و کنترل کیفیت مصالح مصرفی، برای دستیابی به یک لایه تعمیری سازگار، پردوام و اقتصادی بسیار حائز اهمیت است. پیوستگی مناسب بین لایه تعمیری و بتن بستر و همچنین عدم ترک خوردگی لایه تعمیری از مشخصه های اصلی برای حصول یک لایه تعمیری بادوام می باشند. استفاده از لایه های تعمیری همانند بتن های پلیمری و بتن های پلیمری اصلاح شده که دارای عملکرد و دوام بسیار خوبی می باشند، می تواند به عنوان یکی از روش های ترمیم سازه های بتنی آسیب دیده مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش مشخصات مکانیکی و مقاومت پیوستگی به بتن بستر در لایه های تعمیری از نوع بتن های پلیمری و بتن های پلیمری اصلاحشده بررسی و مقایسه شده است. مقاومت پیوستگی به بتن بستر با استفاده از روش کشیدن از سطـح (Pull-Off) تعیین شده است. نتایج نشان می دهد مقاومت پیوستگی بتن های پلیمری به بتن بستر کمتر از مقاومت پیوستگی بتن های پلیمری اصلاح شده در شرایط مشابه بوده است. در مقایسه با لایه تعمیری از نوع بتن شاهد، بیشترین افزایش مقاومت پیوستگی لایه تعمیری به بتن بستر، حاصل از آزمایش کشیدن از سطح، در بتن پلیمری اصلاح شده با ۵۰ درصد جایگزینی آب با پلیمر حاوی SBR ، برابر ۳۰ درصد و در بتن پلیمری اصلاح شده با ۵۰ درصد جایگزینی آب با پلیمر حاوی اکریلیک، برابر ۲۸ درصد بوده است. در بتن های پلیمری اصلاح شده، جایگزینی میکروسیلیس تا ۵ درصد باعث کاهش جمع شدگی و پس از آن باعث افزایش جمع شدگی در همه طرح های ساخته شده بوده است.

بتن پلیمری بتن پلیمری اصلاح شده مقاومت پیوستگی جمع شدگی میکروسیلیس