بررسی جایگاه تربیت دینی در ارتقاء کیفیت زندگی در فقه اسلامی

فقه متکفل نظم بخشی الهی به حیات انسان است؛ از این رو فقه تربیتی نیز باید یکی از اصلی ترین ماموریت های خود را تربیت دینی و بیان احکام و وظایف مکلفان در هر یک از ساحت های تربیتی بداند تا بتواند سبک زندگی صحیحی را ارائه دهد. مسئله تربیت و ساحت های تربیتی از نیازهای ضروری و مهم هر جامعه انسانی محسوب می شود و کیفیت تحقق آن می تواند برای فرد، خانواده و جامعه سرنوشت ساز باشد. وقتی تربیت دینی در افراد جامعه ای شکل بگیرد می توان سعادتمندی آن جامعه را امیدوار بود. مقاله پیش رو با هدف بررسی و تبیین تربیت دینی و تاثیر آن در شخصیت و کیفیت زندگی با نظر به منابع فقهی گردآوری شده است. مسائل حائز اهمیت این است که به طور کلی ماهیت و مفهوم تربیت دینی در منابع فقهی چیست؟ مقاطع سنی تربیتی برای هر یک از آموزه های دینی کدام است ؟ اصول و آموزه های دینی تاکید بر چه مواردی دارند؟ شیوه تربیت دینی چگونه است؟ و در نهایت آیا تربیت دینی تاثیری در زندگی انسان و جامعه خواهد داشت؟ با مطالعه بر روی آیات و روایات و بررسی کتب دینی و فقهی در می یابیم که تعلیم و تربیت از دیرباز در زندگی بشر مورد اهتمام و توجه بوده است علی الخصوص تربیت در دوران طفولیت از جمله مهمترین و اثرگذارترین بازه تربیت انسان است. والدین مسئوولان اصلی تربیت فرزندان خویش به شمار می روند. دین مبین اسلام، با تاکید بر انجام تربیت دینی و شکل گیری هویت دینی از کودکی، خواستار ارتقاء کیفیت زندگی بشر به سطوح عالی می باشد چرا که چنین تربیتی رشد دهنده بسیاری از ویژگی های انسانی و همچنین در برگیرنده سایر ابعاد تربیتی از جمله ابعاد اخلاقی، اعتقادی، عبادی، عاطفی، اقتصادی و جنسی می باشد، هدفی که در صورت میسر شدن، می تواند به محصول نهایی، یعنی جامعه تربیت یافته کامل منتهی شود.

Keywords:

تربیت دینی , ساحت های تربیتی , اصول تربیتی , مقاطع سنی تربیت , سبک زندگی دینی