بررسی تاثیرمجتمع های مسکونی بعنوان بناهای میان افزا در پایداری اجتماعی بافت فرسوده شهری

امروزه بافت های فرسوده شهری ناهنجاری های بسیاری را پیشروی سا کنان خود قرار داده اند؛ از جمله مهمترین اینمشکلات و ناهنجاری ها، ناپایداری اجتماعی آنهاست. از این رو معضلات اجتماعی بافت های فرسوده یکی از مهمترین مشکلاتپیش روی نوسازی و مداخله در این بافت ها می باشد. از سوی دیگر، نوسازی بافت های فرسوده نیز همانند بساری از موضوعاتدیگر از مسائل شهری امروزه تحت تأثیر مفاهیم پایداری قرار دارند. بنابراین در مداخله با رویکرد اجتماعی دربافت های فرسوده،در نظر گرفتن موضوعات پایداری اجتماعی ضروری به نظر می رسد. از دیگر سو جهت توسعه مجدد بافت های فرسوده می تواناز فضای میان افزا بویژه فضاهای مسکونی (در این مقاله مجتمع مسکونی) استفاده نمود. هدف این پژوهش بررسی تاثیراتاستفاده از مجتمع های مسکونی بعنوان بناهای میان افزا در ارتقای پایداری اجتماعی بافت های فرسوده شهری می باشد. بدینمنظور پس از بررسی توصیفی- تحلیلی بررسی ادبیات موجود پیرامون پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی و بافت هایفرسوده، مدل مفهومی شاخص های موثر مولفه های مجتمع مسکونی در جهت ارتقا پایداری اجتماعی بافت های فرسودهاستخراج می گردد. نهایتا این نتیجه میرسیم که از منظر اجتماعی توسعه مجتمع مسکونی با کارکرد میان افزا می تواند زندگیجدید را در واحدهای همسایگی نامطلوب، از طریق ایجاد فضاهای اجتماعی و ارتباطی به وجود آورد و بدین ترتیب ارزش هایذاتی و پایداری اجتماعی یک محله را بدون اینکه بافت یا چهره آن را ازهم بگسلد، تقویت نماید.

Keywords:

پایداری اجتماعی , بناهای میان افزا , بافت فرسوده , مجتمع مسکونی