ابوذر عمرانی - دانشجوی روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبائی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی

بعد از ورود اسلام به ایران، دین همواره در زندگی ایرانیان نقش مهمی ایفا نموده است. مخصوصاً بعد از رسمی شدن مذهب تشیعدر عصر صفویه این قضیه از ابعاد داخلی و خارجی مهمی برخوردار شد. در دوره پهلوی اول، رضا شاه در جهت نوسازی و پیشرفتایران، اساس را بر غربی کردن ایران و مخالفت با دین و روحانیون گذاشت. از این رو این سؤال مطرح می شود که در دوره زمامداریرضا شاه، عتبات عالیات در سیاست خارجی و بویژه در روابط ایران و عراق چه نقشی داشته است؟ مقاله حاضر با روش توصیفی-تحلیلی مدعی است که رضا شاه برای ورود به قدرت و تثبیت آن، به دین، علماء و روحانیون، مخصوصاً روحانیون ساکن در عتباتعالیات نیاز شدیدی داشت، از این رو عتبات عالیات و مسائل آن را برای پیشبرد اهداف خود مورد توجه قرار میداد، ولی بعد ازتثبیت قدرت اهمیت دین و به تبع آن عتبات عالیات نیز فروکش کرد. از این رو در روابط با عراق کمتر عتبات عالیات تأثیر گذاربوده است.

عتبات عالیات، روحانیون، رضا شاه، سیاست خارجی، عراق