دادرسی منصفانه برای ناتوانان بزه دیده؛ ضرورتی نادیده انگاشته شده

بازاندیشی در مؤلفه های سنتی حمایت کیفری شکلی از ناتوانان بزه دیده که عمدتاً ناظر به بزه دیدگان علم و فاقد خصیصه ی آسیب پذیری می باشد و خود به حاشیه نشینی هرچه بیشتر ناتوانان بزه دیده در فرایند دادرسی کیفری دامن می زنند، از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد. لذا این نوشتار می کوشد تا از رهگذر تبیین مؤلفه های افتراقی تضمین گر رفتار منصفانه با ناتوانان بزه دیده در دادرسی کیفری، بستری مناسب را برای حمایت کیفری سنجیده از آنان فراهم نماید. از این رو، نگارندگان برآنند تا تجربه ی کشور انگلستان را به موازات آسیب شناسی وضعیت موجود در قوانین شکلی ایران در کانون توجه قرار دهند. باری، حساس سازی حقوق کیفری شکلی در قبال این بزه دیدگان آسیب پذیر ضرورتی انکارناپذیر است و مادامی که بدان توجه نگردد، رفتار منصافنه با ناتوانان بزه دیده در تشریفات رسیدگی کیفری نه امکان پذیر خواهد بود و نه موفق. بدین سان، این نوشتار به رویکرد قیم مآبانه در حقوق کیفری شکلی و ا منیتی شدن آن و چالش هایی که پیرامون مشارکت فعال ناتوانان بزه دیده خواه به عنوان شاکی و خواه به منزله گواه وجود دارد، می پردازد تا از این رهگذر هرگونه تمهیدات حمایتی شکلی برای ناتوانان بزه دیده در فرایند دادرسی کیفری به شیوه ای منسجم، متناسب و ضابطه مند تدارک دیده شود.

Keywords:

حمایت کیفری شکلی , ناتوانان بزه دیده , رفتار منصفانه , رویکرد قیم مآبانه , موقعیت داشتن تعقیب شاکی به منزله گواه , امنیتی شدن حقوق کیفری