منیژه فیروزی - فوق دکتری روانشناسی سرطان، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران،ایران.
فاطمه عبیری - دانشجوی کارشناسی روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، ایران.
زهراسادات موسوی راد - دانشجوی کارشناسی روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، ایران.

شکل گیری اپیدمی1 در یک جامعه میتواند اثرات قابل ملاحظه ای به جا بگذارد؛ این اثرات علاوه بر عوارض و پیامدهای جسمی و آثار روحی سوء و گاها جبرانناپذیر، تصورات و ذهنیاتی به یادگار میگذارد که تا مدتها اثر آن بر زندگی قابل مشاهده است. برای جلوگیری از اثرات نگرشهای اشتباه و پیامدهای روانی حاصل از آن بهتر است به این مهم توجه بیشتری داشت. یکی از مهمترین اقشار یک جامعه کودکان هستند. آنان تصور ثابتی از دنیای اطراف خود ندارند و به نسبت زیادی تحت تأثیر دیگران هستند. بنابراین نگرش2 کودکان نسبت به هر موضوعی ناشی از این تأثیرپذیری ها است. زمانی که جامعه در معرض یک اپیدمی مانند کرونا3 قرار می گیرد، باید توجه ویژهای به این قشر آسیب پذیر داشت.هدف این پژوهش بررسی نگرش کودکان نسبت به کرونا است. در این مطالعه کیفی، 54 کودک 3 تا 9 ساله، اعم از دختر و پسر، با روش نمونه گیری در دسترس4 و از طریق کانال تلگرامی شرکت کردند. جمع آوری اطلاعات از طریق نقاشی5 و در برخی موارد مصاحبه بدون ساختار6 صورت گرفت و تجزیه و تحلیل به روش تحلیل محتوا (تحلیل نقاشی) انجام شد.یافته های به دست آمده از تحلیل نقاشیها نشان میدهد که به طور کلی کودکان سه دیدگاه نسبت به اپیدمی کرونا دارند. برخی کودکان مبادرت به زندهپنداری ویروس میکردند. به عبارتی شادی و ناراحتی را به او نسبت میدادند و در مقابل، او را تنبیه و یا طرد میکردند. دسته دوم که اغلب کودکان بزرگتر بودند، درک انتزاعی تری از ویروس داشتند و با دیدگاه واقع بینانه ای با آن مواجهه میشدند. عدهای دیگر دیدگاهی بینابین اتخاذ میکردند و هم زنده پنداری و هم رویکرد انتزاعی را نشان میدادند. این نوع واکنش تبیینی جز تأثیر سن و رشد شناختی در کودکان ندارد.

نگرش، کودکان، کرونا، نقاشی