بررسی اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر خودکنترلی مادران کودکان مبتلا به سندرم داون

سندروم داون یکی از رایج ترین علل عقب ماندگی ذهنی است. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر خودکنترلی مادران دانش آموزان مبتلا به سندرم داون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند سندرم داون مدرسه استثنایی آزادی شهر مشهد در سال تحصیلی 1398-99 بودند. نمونه پژوهش شامل 30 مادر بود که به روش نمونه گیری در دسترس از بین مادران داوطلب انتخاب و به صورت تصادفی، 15 نفر از مادران در گروه کنترل و 15 نفر در گروه آزمایش قرار گرفتند و اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر گروه آزمایش اجرا گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خودکنترلی تانجی)SCT (بود . پس از انتخاب مشارکت کنندگان و گماردن آنها در دو گروه های کنترل و آزمایش از آنها پیش آزمون گرفته شد و پس از جلسات درمان برای گروه آزمایش از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد تا نتایج حاصل از درمان روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی مشاهده شود. نتایج نشان داد روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر خودکنترلی مادران کودکان مبتلا به سندرم داون موثر بوده است. در نهایت روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی باعث افزایش خودکنترلی مادران کودکان مبتلا به سندرم داون شد و تاثیرات مثبتی بر خودکنترلی مادران این کودکان داشته است.

Keywords:

روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی , خودکنترلی , مادر , سندرم داون