بررسی اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر شادکامی مادران با فرزند اتیسم

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی طرحواره درمانی هیجانی بر شادکامی مادران با فرزند اتیسم بود. جامعه آماری، شامل کلیه مادران دارای فرزند اتیسم مراکز بهزیستی شهر مشهد می باشد که تعداد آنها 40 نفر بوده است و به صورت داوطلبانه حاضر به همکاری در این پژوهش شده اند. با توجه به جامعه آماری، در این پژوهش از نمونه گیری در دسترس استفاده گردید که با توجه به معیارهای ورود و خروج تعداد 20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی، 10 نفر در گروه کنترل و 10 نفر در گروه آزمایش قرار گرفتند و طرحواره درمانی هیجانی بر گروه آزمایش اجرا گردید.. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. پس از اجرای طرحواره درمانی، داده های جمع آوری شده در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تفاوت بین متغیر شادکامی، در گروه های آزمایش و کنترل وجود دارد. به عبارتی طرحواره درمانی هیجانی بر متغیر شادکامی تاثیر مثبت معنی دار دارد. در نهایت یافته های پژوهش نشان داد طرحواره درمانی هیجانی باعث افزایش میزان شادکامی مادران با فرزند اتیسم شد. بنابراین تلاش در جهت آموزش والدین با فرزند اتیسم باعث افزایش شادکامی در طول زندگی میگردد.

Keywords:

طرحواره درمانی هیجانی , شادکامی , مادر , اتیسم