سمیرا صفری دیزج - دانش آموخته کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
امیر پناه علی - استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر تحمل پریشانی در مبتلایان به اختلال وسواسی- جبـری بـود. طـرح تحقیق نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایشی و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنـان 20 تـا 30 ساله مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تبریز در سـال 1399 بـود. از میـان جامعـه آمـاری بـا استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) در پیش آزمـون، 24 نفـر کـه دارای ملاکهای ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این 24 نفر به طور تصادفی در 2 گروه 12 نفره آزمـایش و کنتـرل گزینش شدند که گروه آزمایش، طرحواره درمانی گروهی را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار دارنـد. بـرای تجزیـه و تحلیل داده های پژوهش از تحلیل کوواریانس استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار spss-22 تحلیل شدند. نتـایج پـژوهش نشـان داد که طرحواره درمانی گروهی به طور معناداری منجر به افزایش توانایی تحمل پریشانی در مبتلایان به اختلال وسواسی- جبری میشود. در نتیجه میتوان گفت طرحواره درمانی گروهی رویکرد مناسبی جهت افزایش تحمـل پریشـانی در مبتلایـان بـه اخـتلال وسواسـی-جبری میباشد.

طرحواره درمانی گروهی، تحمل پریشانی، اختلال وسواسی- جبری