مهدی حافظی - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه اشرفی اصفهانی، اصفهان، ایران

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر نگرش به والدین و خود کارآمدی اجتماعی نوجوانان 16 تا 18 سال دارای مشکلات ارتباطی با والدین انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی یا پیش آزمون – پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان 16 تا 18 ساله شهر اصفهان در سال 1399 بود که با والدین خود دچار مشکلات ارتباطی بودند. نمونه گیری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انجام شد و حجم نمونه استخراج شده 30 نفر 15) نفر از این تعداد در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه) بود. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه استاندارد پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان بود. اطلاعات جمع آوری شده بوسیله نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 21 و از طریق آزمون های آماری در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد، بین گروه ها در نمرات خودکارآمدی اجتماعی، قاطعیت اجتماعی، عملکرد در موقعیت های اجتماعی، شرکت در گروه های اجتماعی، جنبه های دوستی و صمیمت و کمک کردن در مرحله پس آزمون در سطح P>0/05 تفاوت معنی دار وجود دارد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش مهارتهای ارتباطی بر بهبود خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان تأثیر دارد.

مهارتهای ارتباطی، خودکارآمدی اجتماعی، نوجوانان