عظیمه ریحانی اردبیلی - مدرس دانشگاه فرهنگیان تهران
زهراالسادات حسینی - دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان
زینب ناعمی نیری - دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان

عشق به عنوان ودیعه ای الهی، مقوله ایست که به اشکال گوناگون در اشعارغاده سمان و عطار رخ می نماید. غاده با نگاه و زبانیزنانه ، روایتی جسورانه از مفهوم عشق دارد او به رهایی در عشق و آزادی عشق معتقد است عشق در اشعارش پیوند خورده باجنگ است و بر شعر او هراس را حاکم ساخته و رگه هایی از بی اعتمادی در آن به چشم می خورد که گه گاه پیوند خورده با رنجاست. عشق انسانی وجه مشخصی در اشعار این شاعر یافته ، عشق به وطن و سروده های وطنی پس از عشق به همسردراشعارش نمودی بارز یافته، وعمدتا تصاویر ارائه شده از وطن، درد، ویرانی و رنج است که جنگ براین امر تاثیر بسیار گذاشتهاست و در نظر حکیم نیشابور ، " درد" منشا عشق است ، دردی روحانی. انسان باید از تعلقات دنیایی رهایی یابد تا به وصالمعشوق رخصت گیرد. در واقع عشق "عرفانی" در جای جای دیوان او به چشم می خورد که از نظر این حکیم گرانقدر درسخن نمی گنجد. عشق هدیه ای الهی است که تنها به پاکبازان عطا می گردد. این عشق با جنون همنواست و بدنامی را برایعاشق به همراه دارد، عاشق نیز باید خود را فنا کرده و در وجود معشوق غرق گردد تا با او یگانه شود.

عشق ، غاده السمان ، عطار نیشابوری ، وجوه تشابه و تمایز