حسین حق شناس - دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر ومعماری، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
سیامک زندی - دانشجوی کارشناسی ارشد پایداری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم وصنعت، تهران، ایران
امیر سام سعادتی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر ومعماری، دانشگاه مازندان، مازندان، ایران

در فضاهای معماری در عصر جدید با مشکلات زیادی در تراکم عملکردها در ساختمانهای معماری مواجه هستیم. این پدیده باعث ایجاد پیچیدگی محیطی شده است که در پی آن مشکل مسیریابی در فضاهای معماری به یکی از دغدغه های کاربران و مراجعه کنندگان تبدیل شده است. برای بررسی این مسئله میتوان تاثیراتی که محیط و عوامل محیط بر روی مغز انسان و شبکه های آن میگذارد را بررسی و تجزیه و تحلیل کرده و با توجه به افرادی که از فضا استفاده می کنند، محیطی متناسب با آنها طراحی کرد تا تداخلی بین رفتار انسانها با محیط ایجاد نگردد. به همین واسطه طراحی انسان محور یکی از اساسیترین عوامل معماری دخیل در حوزه ی مسیریابی تبدیل شده است.حال سوال این است که چگونه میتوان قابلیتهای محیطی را افزایش داد تا در تسهیل مسیریابی کاربران مختلف در فضاهای معماری تاثیرگذار باشد. بر همین اساس روش این پژوهش از نوع بنیادی و تحقیق نظری بوده و برای گردآوری داده ها از روش مطالعه کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. با توجه به بررسیهای انجام شده در مقالات و پژوهش های انجام شده به این نتیجه دست یافته ایم که برای افرادی که مشکل زوال عقل یا نابینا دارند مواردی چون خوانایی فضایی، داشتن نشانه ها برچسب دار، سیستم های ردیاب، محیطهای مجازی، رباتهای مسیریابی و محیطی های فیزیکی متناسب میتواند در ایجاد حس جهت و توانایی فضایی برای راهیابی هر چه بهتر نابینایان مناسب باشد.

روانشناسی محیط، عصب شناسی، مسیریابی، تحلیل محتوایی