بازطراحی ساختار فضایی بافت فرسوده محله صفا جهت ارتقای کیفیت محیطی

محلات بافت فرسوده به دلایل ناپایداری و نفوذناپذیری عموما ساختاری ارگانیک دارند که این ساختار ارگانیک میتواند دسترسی به خدمات و فضاها را در این محلات تحتالشعاع قرار دهد. از طرفی عمومأ سطح خدمات و کاربریهای پشتیبان سکونت در چنین محلاتی پایین است که این خود سبب پایین آمدن سطح کیفیات محیطی و به تبع آن پایین آمدن سطح کیفیت زندگی در محله میگردد. لذا بررسی شاخصهای کیفیات محیطی به منظور ارتقای سطح کیفیت زندگی در محلات دارای بافت فرسوده امری لازم و ضروریست. محله صفا که در ناحیه یک منطقه 13 شهرداری تهران قرار دارد، از جمله محلات دارای بافت فرسوده شهر تهران است که کیفیت محیطی نازلی دارد. در پژوهش حاضر ضمن بررسی کیفیات محیطی در سطح محله صفا نسبت به آسیبشناسی آن از طریق روش SWOT اقدام گردید. بر همین اساس ضمن مطالعه طرحهای فرادست در ارتباط با محله صفا، مشکلات و کمبودهای محله از طریق تهیه پرسشنامه بازپاسخ از ساکنین محله جمعآوری و بررسی گردید. برداشتها حاکی از آن است که محله صفا از نظر ساکنین در ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، عملکردی و مدیریتی دارای مشکلات و کمبودهای فراوانی است که این امر موجبات نارضایتی ساکنین را فراهم آورده است. در ادامه پس از انجام مطالعات پایه، شاخصهای کیفیات محیطی استخراج و در ارتباط با محله صفا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر این اساس ضمن شناسایی عوامل داخلی و خارجی موثر در محدوده طرح نسبت به وزن دهی عوامل توسط متخصصین امر اقدام گردید و در گام بعدی با استفاده از ماتریس ارزیابی عوامل داخلی و خارجی استراتژی غالب(رقابتی) تعیین گردید که نشان دهنده غلبه نقاط قوت و تهدید در محله میباشد. لذا با توجه به نقاط قوت و تهدیدها، راهبردها و برنامه های اجرایی موثر جهت ارتقای کیفیت محیطی محله صفا تدوین گردید و در نهایت طرح پیشنهادی بازنگری ساختار فضایی مناسب با بافت محله ارائه گردید.

Keywords:

بافت فرسوده , ساختار فضایی , بازطراحی , کیفیت محیطی