بررسی اثربخشی روان درمانی بدنی بر ارتقای قابلیت حافظه ی کاری و سطح بازداری دانش آموزان ابتدایی

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی بدنی بر ارتقای قابلیت حافظه ی کاری و سطح بازداری دانش آموزان ابتدایی انجام شده است.  روش کار: جامعه ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل تمام دانش آموزان ابتدایی مدارس عادی شهر مشهد با دامنه ی سنی ۱۲-۷ سال بود که در سال  ۹۸-۱۳۹۷ مشغول به تحصیل بودند. ۴۴ نفر دانش آموز از ۴ مدرسه ی دولتی (دو دخترانه- دو پسرانه)  با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه و هدفمند انتخاب و در دو گروه (۱۲ نفر پسر و ۱۰ نفر دختر در گروه آزمون، ۱۱ نفر پسر و ۱۱ نفر  دختر در گروه شاهد) به صورت تصادفی قرار گرفتند. دوره ی روان درمانی بدنی برای گروه آزمون در ۳۶ جلسه ۶۰ دقیقه ای به مدت ۳ ماه ارایه گردید و در این مدت گروه شاهد در لیست انتظار قرار گرفت. ابزار سنجش شامل آزمون های رایانه ای حافظه کاری (N-back) و برو- نرو (Go no Go)  بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و  t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: دانش آموزان گروه آزمون در مولفه های تعداد پاسخ های صحیح و تعداد پاسخ های نادرست، تعداد خطای ارائه و بازداری، در آزمون های رایانه ای حافظه ی کاری و برو- نرو، به شکل معنی داری نسبت به گروه شاهد عملکرد بهتری داشتند (۰۰۵/۰=P) اما مولفهی میانگین زمان در آزمون رایانه ای برو- نرو معنی دار نشد (۱۷/۰=P).   نتیجه گیری: بنا بر نتایج، به نظر می رسد روان درمانی بدنی می تواند روش موثری برای ارتقا قابلیت حافظه ی کاری و سطح بازداری دانش آموزان ابتدایی باشد.

Keywords:

بازداری , دانش آموزان ابتدایی , روان درمانی بدنی , حافظه ی کاری