حامد نوذری - گروه مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.
محمدابراهیم صادقی - گروه مدیریت صنعتی، دانشکدهی مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
سید سعید منجمزاده - دکتری اقتصاد و مدیریت مالی آموزش عالی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

هدف: اگرچه بیش از چهار دهه از طرح موضوع دورکاری به‌عنوان یک روش جدید برای ساماندهی کار و نیروی انسانی می‌گذرد، اما در کشور ما مطالعات علمی و دانشگاهی چندانی در این زمینه صورت نگرفته است. بااین‌وجود، در سال‌های اخیر اجرای طرح دورکاری در دستور کار دولت قرارگرفته است و بسیاری از سازمان‌ها و نهادهای دولتی موظف شده‌اند دستورالعمل‌های دولت درزمینهٔ دورکاری را پیاده نمایند. همچنین حضور بحران‌هایی مانند همه‌گیر شدن کووید 19 بر اهمیت این موضوع در سال اخیر افزوده است. روش‌شناسی پژوهش: در این پژوهش با روش پیمایشی به جمع‌آوری اطلاعات کارکنان دورکار در ستاد مرکزی وزارت صنعت، معدن و تجارت پرداخته شد. به‌این‌ترتیب که با طراحی دو نوع پرسشنامه ویژه کارکنان و مدیران، ابعاد مختلف طرح و پیامدهای اجرای دورکاری در این وزارتخانه از دو منظر مدیران و کارکنان، موردبررسی قرار گرفت. یافته‌ها:نتایج نشان داد فناوری اطلاعات و ارتباطات جزء اصلی دورکاری می‌باشد، بنابراین بدون فراهم بودن زیرساخت‌های آن امکان اجرای این طرح تقریباً غیرممکن می‌باشد. باید توجه داشت که زیرساخت‌های ارتباطی در ابزارهای ارتباطی چون کامپیوتر و خطوط ارتباطی چون اینترنت پرسرعت خلاصه نمی‌شود و امکان دسترسی به سیستم اتوماسیون داخلی سازمان و کارتابل کاری کارکنان نیز بخشی از آن می‌باشد. اصالت/ارزش‌افزوده علمی: در این تحقیق اجرای طرح دورکاری در وزارت صنعت، معدن و تجارت از دیدگاه مدیران و کارکنان موردبررسی قرارگرفته است و چالش‌های اساسی پیش روی این طرح مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفته‌اند و بر این اساس، پیشنهاد‌هایی برای اجرای بهتر این طرح در سازمان‌های دولتی ارائه‌شده است.

دورکاری, فناوری اطلاعات و ارتباطات, بهره‌وری