مروری بر توسعه واكسن های دامپزشكی با استفاده از رویكرد های نوین بیوتكنولوژی

ايمن سازي حيوانات توسط واكسن ها به عنوان مقرون به صرفه ترين و پايدارترين راهكار جهت كنترل پاتوژن هاي عفونتزا، سالهاست كه در جوامع مختلف صورت مي گيرد. همچنين محدوديت هاي قابل ملاحظه اي كه در روش هاي مختلفدرماني وجود دارد، جوامع بشري را مجاب به پيشگيري توسط واكسن ها كرده است. استفاده گسترده از آنتي بيوتيك ها درسطح جهاني براي مقابله با باكتري هاي بيماري زا و مقاومت هاي آنتي بيوتيكي يكي ديگر از عواملي است كه امر طراحي وتوليد واكسن هاي جديد را براي بشر مبرم مي سازد. همچنين لازم به ذكر است كه واكسن ها به عنوان موثرترين روشبراي پيشگيري از پاتوژن هاي ويروسي شناخته مي شوند. ظهور مداوم و مجدد پاتوژن هاي شناخته شده و گاهي جديد ازجمله مواردي است كه محققان را به سوي فناوري هاي نوين سوق مي دهد كه امكان توسعه سريع و موثر واكسن هايجديد را براي آن ها فراهم مي سازد. بيشتر واكسن هايي كه امروزه در سطح جهاني درحال ساخت وتوليد هستند به روشهاي كلاسيك مثل واكسن هاي زنده تخفيف حدت يافته و يا واكسن هاي كشته شده، توليد مي شوند كه داراي محدوديتهاي خاص خود هستند. در اين مطالعه مروري سعي شده كه به سه روش نوين بيوتكنولوژي براي توليد واكسن هايدامپزشكي نسل جديد و برطرف كردن محدوديت هاي قبلي، پرداخته شود.مواد و روش ها: اين مطالعه مروري روايتي با استفاده از پايگاه هاي علمي ScienceDirect , Pubmed و GoogleScholar بين سال هاي 2011 الي 2020 و با استفاده از مقالات انگليسي صورت گرفت كه پس از جست و جو 24 مقاله بر اساس معيار هاي ورود و خروج مورد بررسي و مطالعه قرار گرفت.

Keywords:

واکسن , دامپزشکی , DNA واكسن , واكسن زير واحد نوتركيب , ادجوانت , واكسن نوتركيب