مسلم روزبان - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، البر ز
زهرا لبادی - استادیار گروه علوم تربیتی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، البرز

امروزه آموزش و پرورش به عنوان یکی از استراتژی های اصلی دستیابی به سرمایه انسانی و سازگاری مثبت با شرایط تغییرقلمداد می شود. وجود مسائل بی شمار در نظام های آموزشی از قبیل، ضرورت ارتقای کیفی سازمان های آموزش و پرورش،پیشرفت روز افزون جوامع، پیشرفت تکنولوژی، گسترش نظام های آموزشی، موجب شده است تا برنامه ریزی و مدیریتاستراتژیک به منزله ی پاسخی برای این مسائل مطرح شود. برنامه ریزی استراتژیک به عنوان یک فرآیند پویا با دورنگری نسبتبه واقعیات و موقعیت های موجود، ارائه راهبردها و تاکتیک های موثر برای رسیدن به فردایی بهتر را امکان پذیر می سازد.برنامه ریزی استراتژیک یکی از رویکردهایی است که در سال های اخیر از سوی بسیاری از رهبران و مدیران سازمان ها به عنوانسیاستی نوین برای کاهش مسائل مبتلا به سازمان ها و نیز ارتقای کیفیت نتایج و عملکرد سازمانی مطرح شده است. این نوعبرنامه ریزی اگر به درستی تدوین شود، به انتخاب استراتژی هایی منجر می شود که در صورت اجرای صحیح و به موقع، موجبتعالی و پیشتازی سازمان می شود. یکی از انواع سازمان ها، سازمان های آموزشی است که در طول مدت طی شده از تاسیسنظام آموزشی مشخص گردیده است که دیگر شکل سنتی قادر به حل مشکلات آموزشی نخواهد بود؛ به همین علت لزومبهره گیری از برنامه ریزی استراتژیک به عنوان یک ضرورت در نظام آموزشی کشور مطرح گردیده است. برنامه ریزی استراتژیکاهداف سازمان آموزشی را با توجه به رسالت آن تعیین و ازطریق مطالعات محیطی، فرصت ها، تهدیدها، نقاط قوت و ضعفسازمان را شناسایی می نماید تا از این طریق هدف های واقع بینانه تری را تعیین و به اجرا درآورد. در مطالعه حاضر، ابتدا بهتوضیح اجمالی مفهوم برنامه ریزی استراتژیک، ضرورت تدوین برنامه های استراتژیک و فرآیندهای آن در نظام آموزشی موردبررسی ملاحظه و بررسی قرار گرفته است.

نظام آموزشی، برنامه ریزی استراتژیک، فرآیند برنامه ریزی، آموزش