بهناز پیشخور - کارشناس ارشد، مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
ابوالقاسم خوش کنش - استادیار،گروه آموزشی روانشناسی بالینی و سلامت، دانشکده روانشناسی و علوم ، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
علی زاده محمدی - دانشیار،گروه آموزشی مطالعات بنیادین، پژوهشکده خانواده ، دانشگاه شهید بهشتی ،تهران، ایران.
سعید قنبری - استادیار،گروه آموزشی روانشناسی تربیتی تحولی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مریم بیات - کارشناس ارشد، حقوق جزا وجرم شناسی، دانشکده حقوق وعلوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

این پژوهش، با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، بر دلبستگی به والدین و همسالان در نوجوانان دختر انجام شد. جامعه آماری، کل دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهرستان ساوه (استان مرکزی) که در سال تحصیلی 1395-1396 مشغول به تحصیل بودند، بود. از بین این دانش آموزان، تعداد 30 نفر ( 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و و کنترل جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه دلبستگی به والدین و همسالان (آرمسدن و گرینبرگ،1987 ) بود. دانش آموزان گروه آزمایش هشت جلسه آموزش ذهن آگاهی دریافت کردند و گروه کنترل آزمایشی دریافت نکرد. در این پژوهش از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری دو ماهه استفاده شد. یافته های آزمون تحلیل کوواریانس و اندازه گیری مکرر نشان داد که آموزش ذهن آگاهی به شیوه گروهی بردلبستگی به والدین و همسالان در نوجوانان دختر موثر است و این تاثیر در آزمون پیگیری پایدار بوده است. نتایج پژوهش نشان داد؛ آموزش ذهنآگاهی باعث افزایش مولفه های ارتباط، اعتماد به والدین و همسالان و کاهش بیگانگی از والدین و همسالان در نوجوانان دختر شد. بنابراین به نظر میرسد این شیوه مداخله را میتوان به عنوان شیوه مستقل یا در کنار سایر مداخلات برای دلسبتگی به والدین و همسالان به کار برد.

گروه درمانی، ذهن آگاهی، دلبستگی به والدین و همسالان، نوجوانان دختر