اثربخشی آموزش تاب آوری معنوی روانی بر پیوستگی و انعطاف پذیری در زنان دارای همسر تحت درمان با متادون

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش تاب آوري معنوي رواني بر پيوستگي و انعطاف پذيري در زنان دارايهمسر تحت درمان با متادون بود. روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترلبود. جامعه آماري مطالعه مورد نظر تمامي زنان داراي همسران تحت درمان با متادون مركزسوء مصرف نداي سلامتشهرستان شاهرود در سال 1399 مي باشد. روش نمونه گيري در دسترس بود كه 30 نفر از همسران انتخاب شدند و پساز تكميل پرسشنامه ها در پيش آزمون به طور تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش جاي دهي شدند. در اين راستا ازمقياس كونر و ديويدسون (2003) براي تاب آوري معنوي رواني و از مقياس السون و همكاران (1985) براي انسجام وپيوستگي استفاده گرديد. نتايج حاصل از آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش تاب آوري معنوي رواني برپيوستگي و انعطاف پذيري در زنان داراي همسر تحت درمان با متادون در سطح معني داري، اثر بخش است. به طور كليمي توان نتيجه گرفت كه آموزش تاب آوري معنوي رواني زمينه را براي پيوستگي و انعطاف پذيري بيشتر در زنان دارايهمسر تحت درمان با متادون فراهم ساخت.

Keywords:

تاب آوري معنوي رواني , پيوستگي , انعطاف پذيري , متادون , زنان