بررسی جایگاه تربیت دینی در ارتقاء كیفیت زندگی در فقه اسلامی

فقه متكفل نظم بخشي الهي به حيات انسان است ؛از اين رو فقه تربيتي نيز بايد يكي از اصلي ترين ماموريت هاي خود را تربيتديني و بيان احكام و وظايف مكلفان در هر يك از ساحت هاي تربيتي بداند تا بتواند سبك زندگي صحيحي را ارائه دهد. مسئلهتربيت و ساحت هاي تربيتي از نيازهاي ضروري و مهم هر جامعه انساني محسوب مي شود و كيفيت تحقق آن مي تواند برايفرد، خانواده و جامعه سرنوشت ساز باشد. وقتي تربيت ديني در افراد جامعه اي شكل بگيرد مي توان سعادتمندي آن جامعه رااميدوار بود. مقاله پيش رو با هدف بررسي و تبيين تربيت ديني و تاثير آن در شخصيت و كيفيت زندگي با نظر به منابع فقهيگردآوري شده است. مسائل حائز اهميت اين است كه به طور كلي ماهيت و مفهوم تربيت ديني در منابع فقهي چيست؟ مقاطعسني تربيتي براي هر يك از آموزه هاي ديني كدام است ؟ اصول و آموزه هاي ديني تاكيد بر چه مواردي دارند؟ شيوه تربيتديني چگونه است؟ و در نهايت آيا تربيت ديني تاثيري در زندگي انسان و جامعه خواهد داشت؟ با مطالعه بر روي آيات و رواياتو بررسي كتب ديني و فقهي در مي يابيم كه تعليم و تربيت از ديرباز در زندگي بشر مورد اهتمام و توجه بوده است عليالخصوص تربيت در دوران طفوليت از جمله مهمترين و اثرگذارترين بازه تربيت انسان است. والدين مسئوولان اصلي تربيتفرزندان خويش به شمار مي روند. دين مبين اسلام، با تاكيد بر انجام تربيت ديني و شكل گيري هويت ديني از كودكي، خواستارارتقاء كيفيت زندگي بشر به سطوح عالي مي باشد چرا كه چنين تربيتي رشد دهنده بسياري از ويژگي هاي انساني و همچنيندر برگيرنده ساير ابعاد تربيتي از جمله ابعاد اخلاقي، اعتقادي، عبادي، عاطفي، اقتصادي و جنسي مي باشد ، هدفي كه درصورت ميسر شدن، مي تواند به محصول نهايي ، يعني جامعه تربيت يافته كامل منتهي شود.

Keywords:

تربيت ديني , ساحت هاي تربيتي , اصول تربيتي , مقاطع سني تربيت , سبك زندگي ديني