تعبیرپذیری واژۀ سخن در شاهنامۀ فردوسی
عنوان مقاله: تعبیرپذیری واژۀ سخن در شاهنامۀ فردوسی
شناسه ملی مقاله: JR_RPLL-5-4_006
منتشر شده در در سال 1392
شناسه ملی مقاله: JR_RPLL-5-4_006
منتشر شده در در سال 1392
مشخصات نویسندگان مقاله:
فریده وجدانی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان
خلاصه مقاله:
فریده وجدانی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان
شیوۀ بهکارگیری زبان در شاهنامۀ فردوسی همچون آثار دیگر بزرگان ادب فارسی، شیوهای خلّاقانه و در عین حال منحصر به فرد است. نمونهای از این خلّاقیت هنگام استفاده از واژۀ سخن روی مینماید. فردوسی بدون مقید ماندن به کاربردهای متداول این واژه در روزگار وی، قابلیت خاص واژۀ یاد شده را دریافته است و در درون منظومۀ هنری خود ظرفیت تعبیریِ بسیار فراخی بدان بخشیده است. هدف پژوهش حاضر آن است تا به منظور تبیین این ویژگی از سرودۀ فردوسی، با استفاده از روش توصیفی– تحلیلی سی و شش تعبیر برای واژۀ سخن ارائۀ دهد و توجه خوانندگان را به گسترۀ مفهومیِ یکی از واژههای حماسۀ ملی ایران و بازشناسی ظرفیتهای آن معطوف سازد. برجسته سازیِ جایگاه واژۀ سخن در نظام زبانی فرزانۀ توسکه امکان تعبیرپذیری متن را فراهم میآورد و نیز بازنمایی سبک شخصی وی در به کارگیری این واژه که گاه دریافت مفهوم آن را بر عهدۀ مخاطب مینهد و گاه شخصاً به تعبیر آن میپردازد، از اهداف دیگر شکلگیری این پژوهش است.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی, واژۀ سخن, تعبیر پذیری
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1182838/