دانیال فرهادی - دانشجو دکتری، رشته فقه و حقوق، دانشگاه مازندران، ایران، بابلسر
محمد محسنی دهکلانی - دانشیار گروه فقه و حقوق، دانشگاه مازندران، ایران، بابلسر

یکی از جرائمی که امروزه به تعداد بالایی در حال وقوع است که غالبا جو جامعه را نیز متشنج کرده، جرم افساد فی الارض است که سابقا هم در قانون به همراه جرم محاربه مطرح شده و در سال 1392 نیز در قانون جدیدی مجازات اسلامی، به عنوان یک جرم مستقل مطرح شد که مصادیق آن نیز در ماده 286 قانون مجازات اسلامی مطرح شده است. به موجب این قانون، مجرمان به جرم افساد فی الارض به دار مجازات اویخته میشوند. از آنجایی که در فقه و قانون کشور ما، ازهاق نفس انسان از اهمیت و حساسیت بالایی برخوردار است، لذا تصویب قوانینی که مرتکبین آن به اعدام محکوم میشوند باید مستند بوده و مبانی فقهی داشته باشند، به همین منظور نویسندگان در مقاله حاضر در صدد آن هستند تا با بررسی مستندات فقهی و حقوقی ماده 286 قانون مجازات اسلامی، مبانی فقهی این ماده را تببین نموده و در صورت عدم اثبات مجازات اعدام ابرای مفسدن فی الارض، دستگاه قضا و مجلس شورای اسلامی را ملزم به بازنگری در قانون مجازات اسلامی نمایند.

فساد فی الارض، محاربه، مبانی فقهی، قانون مجازات اسلامی