سعید شاه محمدی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه محقق اردبیلی
الناز مردآزادبهی - کارشناسی ارشد تحقیقات آموزشی از دانشگاه شهید مدنی

آن هنگام که متون کهن اساطیری و آیینی به عنوان ناجیان روح بشری با پیش فرض گناهکاری و آزردگی ازلی آن، در تعلیم و تعلم به کار برده می شدند و چیزی به نام DIDACTIC LITERATURE حصول اولیهاش را در کلیساها و مجامع مختلف دینی به دست می آورد، یکی از قدیمی ترین کتابهای آیینی بااین عبارت آغاز می شد»و نخست کلمه بود و کلمه خدا بود» .«روان درمانگری«، از دیدگاه های مختلف، به ویژه دیدگاه اسلامی، موضوعی پیچیده است و ابعاد و شیوه های گوناگونی دارد. در عصر حاضر با توجه به رشد و افزایش نابهسامانی های روانی و اجتماعی، گرایش به »درمان عرفانی و ادبی«، حتی در میان جوامع غربی شتاب بیشتری یافته است. روان درمانی، فرآیندی علمی و روشمند است که امروزه برای کمک به افرادی به کار گرفته میشود که مشکلات روانی عملکرد زندگی آنان را مختل کرده است. اندیشمندان حوزه روانشناسی در آثار خود، نظریه ها و روشهای روان درمانی بسیاری را ارائه کرده اند؛ نکته مهم اینجاست که فیلسوف عارفی چون مولوی نیز قرنها پیش و با روشی منحصر به فرد، بسیاری از روشهای روان درمانی مطرح و شناخته شده امروزی را در مثنوی به کار برده است. ساختار مثنوی و محتوای اشعار آن از زوایای مختلف می تواند بر مخاطب اثر بگذارد و او را در تنگناهای زندگی به سوی آرامش هدایت نماید. نگارندگان این مقاله به شکل مطالعات کیفی و با روش استنتاج تحلیلی و به شیوه توصیفی تحلیلی، ضمن بررسی انواع رواندرمانی و راهکارهای آن، از جمله: شعردرمانی، رواندرمانی عارفانه (عشق درمانی)، رویادرمانی، آیندهدرمانی،دیندرمانی و ... در مثنوی، مصداق ها و نمونه های هر یک از این شیوه ها را در این اثر ارائه داده اند.

ادبیات، مولوی، مثنوی، علم، روان درمانی، روانشناسی، اجتماع