اثربخشی آموزش راهبردهای هیجان مدار بر شیوه های حل مسئله در دانش آموزان

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای هیجان مدار بر شیوه های حل مسئله دانش آموزان انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه-آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. به منظور دستیابی به هدف از بین تمامی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول منطقه یک شهر تهران که در سال تحصیلی 97-98 در مدارس دولتی این شهر مشغول به تحصیل بودند؛ 50 نفر بصورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس دانش آموزان گروه آزمایش طی 12 جلسه تحت تأثیر متغیر مستقل(راهبردهای هیجانمدار) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در پژوهش پرسشنامه شیوه های حل مسئله (هپنر و پترسون، (2007 بود که در سه مرحله پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری(یک ماهه) در هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط و آزمون تعقیبی بونفرنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد.P< 0/05 به این معنا که آموزش راهبردهای هیجان مدار موجب افزایش و بهبود شیوه های حل مسئله در دانش آموزان گروه آزمایش شده است. همچنین یافته ها به دست آمده از آزمون بونفرنی نشان داد میزان اثربخشی آموزش راهبردهای هیجانمدار در طی زمان دارای ماندگاری اثر است. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر معنادار راهبردهای هیجان مدار بر شیوه های حل مسئله دانش آموزان، میتوان از این روش در موفقیت تحصیلی آنها استفاده نمود.

Keywords:

راهبردهای هیجان مدار , شیوه های حل مسئله , دانش آموزان