آتنا چشمی - کارشناس ارشد ،زمین شناسی ،گرایش آب شناسی
علی رزمی - دانشجو دکتری،عمران ،مدیریت منابع آب ، دانشگاه صنعتی شاهرود

توسعه شهرها به روش های کنونی، تأثیرات مخرب فراوانی برمنابع آب زیرزمینی، آب سطحی و اکولوژی شهرها گذاشته و باعث شده که محیط های شهری از اهداف توسعه پای دار فاصله بگیرند. مطالعات هیدروژئولوژی صورت گرفته نشان می دهند که جمع آوری آب باران در شهرها به روش های سنتی می تواند باعث آلودگی شدی د آب زیرزمینی شود، همچنین گسترش شهرها با حذف پوشش گیاهی بومی و افزایش سطوح سخت، کاهش سطوح نفوذپذ یر و پا یین آمدن سطح سرانه فضای سبز شهری و تاثیر تغییرات اقلیمی تا حد زیادی افزایش حجم رواناب ها و افزایش دبی هایاوج را در پی داشته است. روش توسعه کم اثر به عنوان راهکاری پا یدار در توسعه شهری، برای مدیریت رواناب های شهر ی، حفظ و بازگرداندن شرایط هیدرولوژ یکی ی ک حوزه طبیعی آبریز به شرایط اولیه قبل از توسعه یافتگی و بهبود محیط زیست در آن حوزه نویدبخش می باشد. این مقاله به توصیف در مورد مفهوم طراحی شهری حساس به آب، اهداف و مقایسه آن با مفهوم سنتی در زمینه مدیریت چرخه آب در شهرها می پردازد. امید است که مقاله حاضر، به گسترش این مفهوم و ارزیابی آن برای توسعه شهری پایدار در ایران کمک نماید.

روش توسعه کم اثر، شبکه اکولوژیک، زیرساخت سبز آبی،ژئوسیستم ، شبکه زهکش سه بعدی