محمد جواد سراوانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
سید حسین افضلی - دانشیار، بخش راه، ساختمان و محیط زیست دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز
علی رضا شاهوران - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
کیوان حبیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد آب و سازه های هیدرولیکی، بخش راه، ساختمان و محیط زیست، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز

امروزه با توجه به افزایش روز افزون استفاده از کودهای شیمیایی و سموم مختلف و همچنین افزایش پساب های صنعتی غلظت نیترات در آب های سطحی و زیرسطحی از حد مجاز فراتر رفته است. افزایش غلظت نیترات به شدت، سلامت انسان و دیگر موجودا ت زنده را تهدید می کند. لذا ضرروت حذف نیتراب از آب و به تبع آن از فاضلاب دارای اهمیت به سزایی می باشد. در حال حاضر روش های متعددی برای حذف نیترات از آب های شرب و همچنین فاضلاب مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش ها با استفاده از فرایندهای شیمیایی، فیزیکی و بیولوژیکی غلظت نیترات موجود در آب و فاضلاب کاهش و یا حذف می گردد. در سال های اخیر روش های بیولوژیکی به دلیل سادگی، مقرون به صرفه بودن و همچنین سازگاری بیشتر با محیط زیست مورد توجه بسیاری از محققین قرار گرفته است. در میان روش های بیولوژیکی، دینیتریفیکاسیون اتوتروف به دلیل کاربری آسان تر و تولید لجن کمتر، به روش های د یگر ترجیح داده می شود. غلظت ماده ورودی، زمان ماند هیدرولیکی HRT و دما مهم ترین فاکتورهای تاثیرگذار بر دینیتریفیکاسیون اتوتروف هستند. بر اساس تحقیق موجود، دینیتریفیکاسیون اتوتروف بر پا یه هیدروژن به دلیلی از قبیل تولید بیومس کمتر و حذف فرایند های نامطلوب در فرا یند حذف نیترات، بهتر از دینیتریفیکاسیون اتوتروف بر پایه سولفور عمل می کند. روش های بیولوژیکی به دو صورت اتوتروف و هتروتروف انجام می پذیرند که این مطالعه حذف نیترات به صورت دینیتریفیکاسیون اتوتروف و روش های متداول آن را مورد بررسی قرار می دهد و مزایا و معایب هر کدام را بیان می کند.

نیترات، دینیتریفیکاسیون، اتوتروف، هیدروژن، بیولوژی، تصفیه