مرتضی فرامرز - کارشناسی رشته معماری دانشگاه سوره تهران (عضو باشگاه پژوهشگران جوان)

چندین دهه است که بنزین و گازو ئیل به عنوان سوختهای اصلی بخش حمل و نقل در بسیاری از کشورها، از جمله ایران مورد استفاده قرار می گیرند . در حالیکه مصرف این سوختها علاوه بر تحمیل هزینه های مستقیم گزاف ناشی از تامین آنها ، موجب انتشار مواد مضر و آلاینده با ترکیبات شیمیایی مختلف می شوند که به نوبه خود باعث ایجاد صدمات زیست محیطی و تحمیل هزینه های غیر مستقیم می گردند. کشورهای مختلف با توجه به ساختار کلی نظام اقتصادی خود، منابع اولیه و امکان دسترسی ارزانتر و ساده تر به انواع سوختها و همچنین شرایط جوی و زیست محیطی و سیاستهای کلان مربوطه، به سیاس تگذاری و تدوین برنامه ها در مساله تامین سوخت در بخش حمل و نقل می پردازند . در این راستا طی سالهای اخیر، گسترش استفاده از سوختهای دیگر بیش از گذشته مد LPG, CNG بخصوص پاک گازی نظیر نظر قرار گرفته است . کشور ایران نیز از این امر مستثنی نبوده و سیاستهای مختلف و حتی بعضا متناقضی را طی سالهای گذشته اعمال نموده است . در اواخر دهه 60 و اوایل دهه -70 LPG شمسی سیاستهای مبتنی بر توسعه ظرفیتهای استفاده از در بخش حمل و نقل تدوین و اعمال گردید . در حالیکه طیCNG سالهای اخیر تاکید شدیدی بر استفاده وسیع از سوخت شده است

بخش حمل و نقل، آلاینده های زیست محیطی ،LPG گاز مایع ،CNG گاز طبیعی فشرده