مقایسه ی پویایی اکسیژن مصرفی دوره ریکاوری پس از دو فعالیت بیشینه پیوسته و اینتروال در بازیکنان بسکتبال زن

مقدمه و هدف: پویایی اکسیژن پس از تمرین به عنوان شاخص مهم آمادگی و سلامت قلب و عروق محسوب می شود. هدف از این تحقیق، مقایسه پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از دو فعالیت بیشینه  پیوسته و اینتروال در بازیکنان بسکتبال زن است. روش شناسی: در این پژوهش ۷ بازیکن بسکتبال زن انتخاب و در ۳ جلسه جداگانه با فاصله ۴۸ ساعت در این آزمون شرکت کردند. جلسه اول شامل پروتکل ورزش فزاینده جهت تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی و جلسه دوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه پیوسته بالک و ویر(۱۹۵۹) تا سرحد واماندگی و جلسه سوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه اینتروال با وهله های ۱ دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت ۱۲۰ درصد  Vvo۲ max و ۲ دقیقه استراحت تا رسیدن به سرحد واماندگی اجرا شد. به منظور ارزیابی متغیرهای پژوهش، تغییرات گازهای تنفسی در تمام طول مدت فعالیت و ۱۰ دقیقه از دوره ریکاوری ثبت گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده آزمون t همبسته در سطح۰/۰۵< P انجام گرفت. یافته های پژوهش حاضر نشان داد پس از دو فعالیت بیشینه پیوسته و اینتروال در نصف زمان ریکاوری اکسیژن (۰/۳۳۰= P) و نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن (۰/۸۲۱= P) و کل اکسیژن مصرفی دوره ریکاوری (۰/۷۶۰= P)تفاوت معناداری مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به تحلیل داده ها مشخص می شود که روند تغییرات اکسیژن مصرفی در دوره ی ریکاوری پس از این دو نوع فعالیت ورزشی مشابه می باشد.

Keywords:

dynamics of recovery oxygen , Half- time recovery of vo۲ , Half- time recovery of oxygen pulse , Total oxygen consumption during recovery , continuous maximum exercise , Interval maximum exercise , پویایی اکسیژن ریکاوری , نصف زمان ریکاوری اکسیژن , نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن , کل اکسیژن مصرفی ریکاوری , فعالیت بیشینه پیوسته , فعالیت بیشینه اینتروال