کرامت اله زیاری - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده
علیرضا محمدی - استادیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم انسانی،

بنابر توافق اغلب پژوهشگران منطقهای، سیاستهای توسعه منطقهای در ایران طی دهههای گذشته با مشکلات و مسائلی همراه بوده است که در مواردی به ناپایداری توسعه منطقهای انجامیده است. در تبیین این مسئله، به نبود مدیریت مطلوب و کارآمد توسعه منطقهای تاکید شده است. هدف این مقاله، تحلیل وضعیت مدیریت توسعه منطقهای در دو دوره پیش و پس از انقلاب اسلامی ایران است. این مقاله ازنظر روششناسی مروری و توصیفی است و از روش اسنادی برای بررسی وضعیت مدیریت توسعه منطقهای استفاده میکند. یافتههای پژوهش نشان میدهند که ساختار مدیریت توسعه منطقهای پیش از انقلاب اسلامی شدیدا متمرکز، دولتمحور، غیرمشارکتی و متمرکز بر رشد اقتصادی و وابسته به درآمدهای نفتی بوده و نتوانسته است توسعه متعادل مناطق را به ارمغان آورد. همچنین پس از انقلاب اسلامی نیز بهرغم ایجاد ساختارها و نهادهای سیاسی و اداری توسعه منطقهای، همچنان الگو و روال موجود مدیریتی، پاسخگوی نیازهای منطقهای نیست. در نتیجه، اصلاح الگوی مدیریت توسعه منطقهای در ایران ضروری است. در پایان، پیشنهادهایی برای اصلاح نظام مدیریت توسعه منطقهای ارائه شدهاند.

مدیریت توسعه منطقهای, حکمروایی منطقهای, ایران