آرش حسنپور - گروه علوم اجتماعی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
فاطمه صادقی - گروه عکاسی، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان، ایران
محمد رزاقی - کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه گیلان‎

عکس گرفتن اساسا دیگر عملی در ارتباط با ثبت خاطره، بهمنظور محافظت از میراث تصویری خانواده نیست، اما بهطور فزایندهای تبدیل به ابزاری برای شکلدهی هویت افراد و ارتباط شده است. استفاده از دوربینهای دیجیتال، دوربینهای موبایل، وبلاگهای تصویری و دیگر ابزارهای چندمنظوره عکس را بهعنوان زبان مرجح نسل جدیدی از کاربران رواج داده است. هدف این مقاله بررسی این موضوع است که تغییرات تکنیکی (دیجیتال شدن) در ترکیب با بینشهای در حال رشد علوم شناختشناسی و تحولات اجتماعی- فرهنگی، چگونه بر عکاسی شخصی تاثیر گذاشته است. دستکاری فزایندهی تصاویر عکاسی ممکن است متناسب با نیاز افراد به بازسازی خود، ارتباط لحظهای و برقراری پیوند باشد. هرچند، همین انعطافپذیری ممکن است کنترل ما را در آینده جهت هدفگذاری مجدد و بازسازی عکسهایمان کاهش دهد. مقولهی خاطره بواسطهی ابزارهای چندمنظوره دیجیتال ریشهکن نشده در عوض همانطور که غالب عکسها از طریق خطوط ارتباطی فرستاده شده و از فضایی مجازی سر درمیآورند، کارکرد خاطرهسازی در ذات شبکهای و گسترده عکاسی دیجیتال دوباره ظهور میکند.

تصاویر زندان ابوغریب, فناوری دیجیتال, ساخت هویت, خاطره, عکاسی, فرهنگ بصری