اعظم امینی - نویسنده مسئول، عضو هیئت علمی دانشکده حقوقوعلومسیاسی دانشگاه فردوسی
احسان دریادل - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه شیراز

موافقتنامه پاریس، سیستم نظارتی را وضع کرده است که برای تضمین اجرای موثر مقررات خود و نیز ارزیابی پیشرفت جمعی در جهت اهداف بلندمدت موافقتنامه ضروری است. این سیستم در قالب اطلاعرسانی، شفافیت، همکاری و مساعدت بهعنوان بخشی از عنصر بالا به پایین ساختار دوگانه موافقتنامه عمل میکند. سیستم نظارتی موافقت­نامه به دو روش ۱) دریافت اطلاعات از طریق پایش، گزارشدهی و راستی­آزمایی و ۲) ایجاد سازکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات عمل می­کند. در روش اول، تمامی تعهداتی که دولت­ها بهصورت متمایز و بنا بر ظرفیت­شان بر عهده گرفته­اند، شفافسازی و پیشرفت جمعی آن­ها در بررسی جامع جهانی ارزیابی می­­شود. در روش دوم، سازکار ارتقای رعایت و تسهیل اجرای تعهدات، به­ترتیب به بررسی عدم رعایت تعهدات الزام­آور و عدم اجرای تعهدات غیرالزام­آور توسط دولت­های عضو در موافقت­نامه می­پردازد. پژوهش حاضر به روش دگماتیک قواعد حقوقی موجود را در مورد رعایت و اجرای تعهدات موافقت­نامه پاریس، بررسی و تحلیل می­کند. نتایج پژوهش حاضر با توجه به نوع تعهدات در موافقت­نامه پاریس، غیرخصمانه و غیرتنبیهی­بودن اقدامات آتی در سازکارهای اجرایی را اثبات می­کند و نشان می­دهد پیوستن به موافقت­نامه پاریس، سبب برقراری تحریم­های جدید علیه ایران نمی­شود.

موافقتنامه پاریس, تغییر اقلیم, سازوکار رعایت ارتقا و تسهیل اجرا, شفافیت, بررسی جامع جهانی