محمدجعفر اصغری - استادیار زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولیعصر رفسنجان، رفسنجان، ایران
حسین بازوبندی - استادیار زبانشناسی، دانشکده ایران شناسی، دانشگاه ولیعصر رفسنجان، رفسنجان، ایران

پژوهش حاضر، با کاربست راهبردهای هفت­گانه آندره لفویر(۱۹۷۵)، می­کوشد میزان موفقیت «محمد نورالدین عبدالمنعم» مصری و «ندی حسون» سوری در ترجمه شعر «سفر به خیر» محمدرضا شفیعی کدکنی را مورد واکاوی و بررسی قرار دهد. نتایج پژوهش نشان می­دهد شعر «سفر به خیر»، اگرچه کلاسیک نیست و همچون شعر سنتی خود را مقید به رعایت وزن و قافیه در همه مقاطع نمی­داند، اما در برخی موارد، دارای ضرب­آهنگ است؛ از این رو، لازم است که در برگردان برخی مقاطع، از راهبرد وزنی و قافیه­ای استفاده شود. با وجود این، عبدالمنعم و حسون، در ترجمه این شعر صرفا از راهبرد ترجمه تحت­اللفظی استفاده کرده­اند. این امر، باتوجه به اینکه شاعر شعر، خود از سرآمدان حوزه ادبیات تطبیقی عربی فارسی به شمار می­رود، فرآیند کوچ اندیشه­ها  از طریق ترجمه را  با مشکل مواجه می­کند.  

ادبیات تطبیقی, رویکرد لفویر, محمدرضا شفیعی کدکنی, «سفر به خیر», محمد نورالدین عبدالمنعم, ندی حسون