علی صیادانی - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، ایران

رمانتیسم، مکتبی مبتنی بر تخیل، احساس، یاس، ناامیدی واحساسات فردی است که به  نالههای عاشقانه اصالت میبخشد و دارای رویکرد خاصی نسبت به مرگ و مرگ­طلبی میباشد. از آنجا که مکتب رمانتیسم در جهان غرب ظهور یافت، مسلما تاثیر آن ابتدا در میان نویسندگان و شعرای غرب و سپس در ایران و جهان عرب متجلی شد. در این میان، افرادی نظیر حسن هنرمندی و حافظ ابراهیم نمایشگر این تاثیرپذیری از مکتب رمانیسم قلمداد می­شوند. حافظ ابراهیم، یکی از نمایندگان مکتب کلاسیک است، اما در میان اشعارش قصائدی دیده میشود که در آنها از مفاهیم رمانتیسم مانند طبیعت، حزن و اندوه، عشق، تنهایی... سخن میگوید. زیباییهای طبیعت را به تصویر میکشد و برای تسکین دردهایش به آن پناه  میبرد. او مرگ را اتفاق شیرین میداند و آن را تنها راه غلبه انسانهای شریف بر نیرنگهای روزگار معرفی میکند. از سوی دیگر، حسن هنرمندی به عنوان نماینده رمانتیسم ایران به موضوعاتی؛ نظیر ناامیدی، وحشت، مرگ، ناکامی، عشق و...که همگی از موضوعات اصلی این مکتب میباشند، پرداخته است.  

ادبیات تطبیقی, شعر معاصر عربی و فارسی, رمانتیسم, حسن هنرمندی, حافظ ابراهیم