جایگاه، هدف و شیوه بیان داستان (مثل) در شاهنامه فردوسی
عنوان مقاله: جایگاه، هدف و شیوه بیان داستان (مثل) در شاهنامه فردوسی
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-10-2_003
منتشر شده در در سال 1397
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-10-2_003
منتشر شده در در سال 1397
مشخصات نویسندگان مقاله:
فریده وجدانی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
مهدی کمالی - استادیار گروه فرهنگ نویسی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
فریده وجدانی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
مهدی کمالی - استادیار گروه فرهنگ نویسی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، تهران، ایران
جایگاه ویژه مثل در فرهنگ ایرانی سبب توجه شاعران و نویسندگان بسیاری به این عنصر بلاغی شده است. حکیم ابوالقاسم فردوسی نیز همچون دیگر شاعران با آگاهی از قدرت اقناعی نهفته در مثل، در نامورنامه خویش به مناسبتهای گوناگون به داستانزنی (بیان مثل) روی میکند؛ اما مقام و موقع داستانزنیهای وی خاص است. در تحقیق حاضر کوشش شده است تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی نشان داده شود که فردوسی غالبا هنگام ناسازگاری و ناهمسویی آشکار یا پنهان حوادث داستان، قول، فعل یا رای شخصیتها با رای گوینده مثل از این شگرد بلاغی بهره گرفته و ظهور مثل بیشتر برای این است که سخنی، رویدادی، ماجرایی، تصمیمی، شرایطی یا نظر، باور و شیوه رفتاری تغییر یابد، و گوینده آن چنین تشخیص میدهد که اگر صلاحدید وی در قالب مثل که حاصل خرد جمعی پیشینیان است بیان شود، تاثیر بیشتری خواهد داشت. فرزانه توس همچنین از نقل این امثال اهداف گوناگونی نظیر تنبیه و تحذیر، بزرگداشت، خوارداشت و ... را دنبال میکند. مقاله حاضر با بررسی تکتک داستانزنیها در شاهنامه فردوسی نتایج یادشده را به دست داده است؛ نتایجی که کمترین سابقهای در حوزه پژوهشهای بلاغی شاهنامه ندارد و میتواند در شناسایی هرچه بیشتر هنر این شاعر بلندآوازه و سبک شاعری او موثر واقع شود.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی, مثل, ضرب المثل
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1188583/