محمدحسین محمدعلی خلج - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه، دانشگاه تهران

این مقاله برای ارائه روایتی تاریخی از تحولات هوش مصنوعی در قرن ۲۰ و ۲۱ از نظرگاهی فلسفی، سه دوره را از هم جدا کرده است: ۱. تسلط پارادایم نمادی؛ ۲. بازگشت به پیوندگرایی؛ ۳. ظهور حیات مصنوعی. مدعای اصلی مقاله آن است که هم بازگشت به پیوندگرایی و هم ظهور حیات مصنوعی، نقدهای دریفوس بر رویکردهای پیشین در هوش مصنوعی را تایید میکند. به باور دریفوس یک نگرش اتمیستی ـ فورمالیستی به ذهن، دانش، و هستی، پشتوانه اصلی پارادایم نمادی است. شکست هوش مصنوعی نمادی در صوریسازی فهم هرروزه و چرخش به سوی نگرشی کلگرایانه در پیوندگرایی موید نقدهای دریفوس است. همچنین حیات مصنوعی با بدنمندانه و موقعیتمند دانستن شناخت موضع وی را تایید میکند. با این وجود، حمایت واپسین دریفوس از هوش مصنوعی هیدگری و این ادعا که این جریان، هستیشناسی هیدگری را در آزمونی تجربی قرار میدهد قابل نقد است. همچنین همراه با ارزیابی نقد دریفوس نشان داده میشود که وی از نقد فلسفی هوش مصنوعی به نقد کل فرهنگ و اندیشه غربی پل میزند و نشان میدهد که برای اصالتدادن به فهم تئوریک و فراموشی جهان انسانی، خطر پیش روی این فرهنگ ظهور انسانهایی با فهم ماشینی و نه ماشینهایی با تواناییهای ورای انسانی است

هوش مصنوعی, پارادایم نمادی, پیوندگرایی, حیات مصنوعی, هوش مصنوعی هیدگری