مجتبی اعتمادینیا - دانشجوی دکتری فلسفه تطبیقی، دانشگاه علامه طباطبایی

زیباییشناسی و به طور کلی امر رازآمیز نقشی اساسی در فلسفه متقدم ویتگنشتاین دارد. مبتنی بر این نظرگاه زیباییشناسانه، زیباییشناسی شیوهای برای «بیان» امر رازآلود و نحوه واقعبودگی واقعیتهاست. بر این اساس، اثر هنری شیئی است که از وجهی سرمدی بدان نگریسته شده است. مبتنی بر نظرگاه زیباییشناسانه ویتگنشتاین متقدم، ما هنگامی که اشیا را از این منظر مورد توجه قرار میدهیم، با به فراموشی سپردن کاربردها و سود و زیانهای روزمره، آنها را از اینکه اموری واقع در جهان به شمار آیند تعالی میبخشیم و آنها را در چهارچوب کلی کرانمند همراه با حیرت و اعجابی ممدوح به نظاره مینشینیم. اثر هنری شی را در روابط ضروریاش با سایر چیزها مینمایاند و این نگاه به شی از «منظری درست» است. اگر، آنگونه که ویتگنشتاین متقدم عقیده داشت، گزارههای اخلاقی از آن رو که ناظر به ارزش مطلقی خارج از جهاناند «بیمعنا» به شمار میآیند و تربیت اخلاقی جز از رهگذر بیان مصادیق و نمونهها تحقق نمییابد، هنر در این میان حکایتگر بهترین نمونههاست.

زیباییشناسی, امر رازآلود, منظر سرمدی, امر ناگفتنی