بهرام پشمی - گروه حقوق بین الملل، دانشکده علوم انسانی، آزاد زنجان، ایران

بهموجب نظام بینالمللی حقوق بشر، انسان قرن بیست و یکم دارای حق ذاتی نسبت به حقوق بشر میباشد. در این میان گرچه دولتها مکلف به رعایت کامل آن شدهاند، اما از طرفی این حقوق به اما و اگرهای مبتنی بر حیات و بقا و همچنین امنیت و ثبات کشورها پیوند خورده است. این در حالی است که به دلیل گره خوردن حق بر سلامت و بهداشت عمومی با دیگر حقهای بشری، استفاده از نظام تعلیق در پوشش حفاظت از حق بر سلامت در وضعیت فوقالعاده کرونا، تحقق حق مزبور را با چالشی مضاعف مواجه نموده است؛ لذا در بخش ذاتی این چالش، اتخاذ تدابیر بهداشتی سازگار با حقوق بشر قرار دارد. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و با فرض امکان تعلیق حقهای بشری در وضعیت اضطراری کرونا، درصدد پاسخ به این پرسش اساسی است که تحقق حق بر سلامت با تعلیق حقهای دیگر بشری، چگونه امکانپذیر هست؟ در عین حال چه اقداماتی برای کاهش اصطکاک میان حق بر سلامت با سایر مصادیق حقوق بشری لازم هست؟ به دلیل اینکه حقوق بشر چارچوبی برای متعادل کردن منافع فردی و جامعه فراهم میکند، تعادل حقوق بهجای تعلیق یک حق به نفع دیگری میتواند در جهت حل این تعارض باشد.

حق بر سلامت, تعادل حقوق, تناسب, ضرورت, مقررات بینالمللی سلامت (۲۰۰۵)