مصطفی عابدی جیغه - دانشجوی دکتری فلسفه، دانشگاه تبریز، ایران
محسن باقرزاده مشکی باف - دانشجوی دکتری فلسفه، دانشگاه تبریز، ایران
محمد اصغری - دانشیار فلسفه، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

با توجه به جایگاه محوری «من اندیشنده» در فلسفه دکارت این پرسش پیش میآید که چگونه «من» به آزادی و خودآیینی دست مییابد و قانون جهان را با توجه به قانون عقلانی خویش بنا مینهد؟ دکارت به این پرسش، از طریق تمایز نهادن ساحت آگاهی از ساحت معرفتشناسی پاسخ میدهد. او در معرفتشناسی که سوژه به شناخت ابژههای مستقل اقدام میکند، بحث آزادی را قابل طرح میداند و آزادی سلبی و ایجابی را زمینه تحقق شناخت سوژه از ابژه مستقل اعلام میکند. دکارت در معرفتشناسی، آزادی را به واسطه اینکه خداوند ضامن شناخت آدمی است، با دگرآیینی قابل جمع میداند، اما او در ساحت آگاهی، با توجه به اینکه ابژه مستقل از سوژه را منتفی میسازد و ابژه را به درون سوژه فرو میکاهد و آن را حیثی از آگاهی مطلق قرار میدهد، دگرآیینی را که در ساحت آزادی وجود داشت از میان بر میدارد. بر این اساس، آگاهی با توجه به محوریتی که به دست میآورد نه تنها قانون خود، بلکه قانون جهان را نیز از درون خود بیرون میکشد و خودآیینی بنیاد هستی قرار میگیرد. اهمیت این موضوع هنگامی مشخص میشود که به نقش بنیادی فاعلیت حیث درون در به وجود آمدن فلسفه جدید پی برده باشیم. به این ترتیب، واضح است که فهم اندیشه جدید، بدون بررسی معنا و مفهوم آزادی و خودآیینی در اندیشه دکارت امکانپذیر نخواهد بود.

دکارت, اراده, فاهمه, آزادی, آگاهی, قدرت الهی, خودآیینی